Τις νύχτες που δεν μπορώ να κοιμηθώ, όταν πονάω μέσα έξω, όταν φοβάμαι μην αρχίσω πάλι να μετράω ζωντανούς και πεθαμένους, φαντάσματα παλιά κι απ' τ' άλλα, απ' αυτά που περνάνε από μέσα σου και σε ρημάζουν και πάνε παρακάτω, όταν θέλω να πιω μέχρι να'ρθει το μεγάλο μαύρο, να πιω να σπάσω να χορέψω - τέτοιες νύχτες κάθομαι και ξεφυλλίζω το τετράδιο και γεμίζω τα κενά κι αδειάζω τα γεμάτα, μπορεί λέω η μόνη αλήθεια να είναι εκείνο το κάτι που φτιάχνεις απ' το τίποτα, μπορεί οι μόνοι αληθινοί να είναι αυτοί που δεν γεννήθηκαν ποτέ, μπορεί τα μόνα αληθινά να είναι αυτά που δεν θα γίνουν ποτέ, μπορεί το μόνο αληθινό να είναι αυτό που πρέπει να το φτιάξεις πρώτα για να το δεις, μπορεί η αλήθεια να είναι μονάχα προέκταση της φαντασίας, κέρμα με μια μονάχα όψη ή με τρεις – ν' ακούσεις τον ήχο που κάνουν τα βλέφαρα όταν ανοιγοκλείνουν, να δεις τη σκιά που ρίχνει μια νότα, να καρφώσεις με σφυρί μια σταγόνα που κυλάει στον τοίχο, να μυρίσεις τον πόνο – και γιατί παρακαλώ, είπε ο τρελοκαπελάς στη Φιλοκτήτου, η ουτοπία αφορά μονάχα το μέλλον και όχι το παρελθόν, πώς θ' αλλάξεις το αύριο αν δεν αλλάξεις το χτες, αν δεν φανταστείς αλλιώς το παρελθόν πώς θα φανταστείς αλλιώς το μέλλον;