説明
Elf jaar oud, nog kind in mijn hoofd Plots viel de stilte, het huis werd zo groot Twee stemmen verdwenen, geen dag meer gewoon De nachten waren lang, vol vragen in het donker Waarom zij, waarom ik, waarom geen antwoord De foto's op de kast, ze glimlachen nog steeds Maar ik kon hun warmte niet meer voelen om me heen. Ik was elf jaar, zo klein voor dat verdriet De grond onder mijn voeten, die voelde ik niet Ik leerde lopen met een hart vol gemis Maar ik adem nog steeds, al is het soms duisternis. Jaren verstreken, ik werd groter, maar ook moe De wereld vroeg volwassenheid, ik was er niet aan toe Soms draag ik hun stem als een schild op mijn rug Maar soms wil ik gewoon even terug Ze zeggen: "Tijd heelt alles", maar dat is een leugen Ik heb geleerd te leven, maar nooit om hen te vergeten Ik draag ze in mijn dromen, in elke nieuwe dag Hun liefde blijft mijn kompas, wat er ook gebeuren mag Ik was elf jaar, zo klein voor dat verdriet De grond onder mijn voeten, die voelde ik niet Ik leerde lopen met een hart vol gemis Maar ik adem nog steeds, al is het soms duisternis Nu ben ik ouder, ik kijk soms omhoog En fluister zachtjes: "Ik mis jullie zo" Elf jaar begon mijn strijd, en nog steeds ga ik door Met jullie in mijn hart, leef ik telkens weer voort