यो कथा एक युवराज र सिता नामका दुई व्यक्तिहरूको हो। युवराज एक सामान्य गाउँको केटा थियो, सिता भने शहरकी एक शिक्षिका थिइन्। एउटा सांस्कृतिक कार्यक्रममा उनीहरूको भेट भयो। पहिलो नजरमै उनीहरू एकअर्कालाई मन पराउन थाले। सुरुमा, सिता युवराजसँग नजिक हुन चाहिनन्, किनभने उनले शहरको व्यस्त जीवनमा धेरै जिम्मेवारीहरू बोकेकी थिइन्। तर, युवराजको सरलता र इमान्दार स्वभावले उनलाई क्रमशः आकर्षित गर्यो। उनीहरूको कुरा हुन थाल्यो, र हरेक पटकको भेटघाटले उनीहरूको सम्बन्ध अझ गहिरो बनाउँदै लग्यो। एक दिन, युवराजले सितालाई पोखराको फेवातालमा डुङ्गा चढ्न निम्ता दिए। शान्त पानीमाथि डुङ्गा बग्दै गर्दा उनले सितालाई भने, "तिमीले मेरो जीवनमा जुन खुसी ल्याएको छौ, त्यो शब्दमा बयान गर्न सक्दिनँ। म तिमीलाई जीवनभर माया गर्न चाहन्छु।" सिता, यो सुनेर, अलि झस्किइन्। तर उनले महसुस गरिन् कि युवराजले भनेको साँचो माया थियो। सिता मुस्कुराउँदै भनी, "म पनि तिमीलाई माया गर्छु। तिमीसँगको प्रत्येक पल मेरो लागि विशेष छ।" त्यसपछि, उनीहरूको प्रेम कथा अझ गहिरो बन्दै गयो। गाउँ र शहरबीचको भिन्नता हुँदाहुँदै पनि, उनीहरूको माया अटल रह्यो। अन्ततः, उनीहरूले आफ्नो परिवारहरूको आशीर्वाद लिएर विवाह गरे। जीवनका हरेक मोडमा, उनीहरूले एकअर्कालाई साथ दिए, सुख-दुःख बाँड्दै। यो कथा साँचो मायाले कुनै सिमाना नहेर्ने र विश्वासले भरिएको सम्बन्धको उदाहरण हो।